Dit is het tweede artikel uit een reeks van drie over beleggen in uranium. Andere artikelen van de reeks zijn hier terug te vinden:
In dit artikel gaan we dieper in op de verschillende manieren hoe je in uranium kan beleggen.
Beleggingsmogelijkheden
Er zijn diverse manieren om blootstelling aan uranium te hebben in je portefeuille. Hieronder staan enkele opties beschreven, waarbij elk hun eigen niveau van risico hebben:
- Beleggen in uranium rechtstreeks (Laagste risico)
- Beleggen in mijnbouw (Hoog risico)
- Beleggen in de infrastructuur of technologie van de sector (Zeer hoog risico)
De meest ideale manier om te beleggen is door middel van een ETF (Exchange-traded fund). Dit zorgt voor een gespreide belegging over verschillende bedrijven. Helaas zijn er in Europa op het moment geen ETF’s voor uranium die zijn goedgekeurd om te verhandelen als EU-burger. Voor degenen die graag dieper willen duiken in de sector, kan het wel interessant zijn om de kenmerken en beleggingen van de ETF’s te bekijken, zoals URA en URNM.
Beleggen in uranium rechtstreeks
Dit betekent dat je uranium koopt met de verwachting dat de prijzen later stijgen en je het dan weer kunt verkopen. Je kunt uranium niet zomaar zelf kopen en beheren zoals bij edelmetalen. Hierdoor doe je dit via bedrijven die de grondstof zelf bezitten. De twee grootste en bekendste bedrijven hiervoor zijn Sprott Physical Uranium Trust (US: SRUUF of Canada: U-U.TO) en Yellow Cake plc (Engeland: YCA.L)
Door aandelen van deze bedrijven te kopen, word je mede-eigenaar van hun voorraad uranium. De waardering van deze aandelen volgt grotendeels de prijs van uranium, omdat de waarde van de voorraad ook afhangt van de prijs van uranium..
Het Sprott Physical Uranium Trust is een investeringsfonds met een management fee van 0,68% op moment van schrijven. Dit is de jaarlijks kost en is acceptabel. Het fonds heeft een uniek aspect dat de markt kan beïnvloeden: wanneer de waardering groter is dan de waarde van de voorraad, kunnen ze aandelen uitgeven op de huidige marktprijs om geld te verkrijgen en om daarmee uranium te kopen. Hierdoor creëren ze extra vraag naar uranium. Op de website van het fonds kun je zien of het momenteel een discount of een premium aangeeft. Het is aantrekkelijker om aandelen te kopen wanneer ze aan een discount staan. Dan koop je uranium aan een korting tegenover de marktprijs.
Yellow Cake is geen fonds, maar een bedrijf. Zij hebben een overeenkomst met Kazatomprom, de grootste producent ter wereld, om uranium te kopen met een kleine korting ten opzichte van de marktprijs. Het bedrijf publiceert elk kwartaal de waarde van hun voorraden. Om te bepalen of ze aan een discount of premium staan, dien je zelf de vergelijking te maken met de marktkapitalisatie.
Vorige week kondigde het bedrijf een kapitaalverhoging aan. Met de opbrengsten van de verhoging kochten ze uranium bij Kazatomprom voor $48,9 per pond, wat onder de marktprijs ligt. Er was veel vraag van institutionele beleggers naar deze kapitaalverhoging, waardoor de omvang van de verhoging vergroot werd van $50 miljoen naar $75 miljoen. Dit resulteert in ongeveer 1,53 miljoen pond aan uranium dat van de markt verdwijnt.
Fun fact: de naam van het bedrijf verwijst naar “Yellowcake”, de naam voor het gele uraniumconcentraat. Dit is de vorm waarin uranium wordt bewaard na ontginning en vóór verrijking.

Voordelen van dit type belegging:
- Geen operationele risico’s verbonden aan mijnbouw, inclusief ESG-aspecten
- Geen gebruik van hefboom of schulden, waardoor de koers minder volatiel is dan bij mijnbouwbedrijven uit de sector
- Er is een onderpand: ze kopen echt uranium en bewaren het, het gaat niet om afgeleide financiële producten.
Nadelen van dit type belegging:
- Er zijn bewaringskosten verbonden aan het opslaan van het uranium. Als de uraniumprijs na 3 jaar nog steeds hetzelfde is, zal uw belegging in waarde zijn gedaald door deze lopende kosten.
Beleggen in mijnbouw
In deze categorie zitten de bedrijven die uranium ontginnen of dit in de toekomst willen realiseren. De bedrijven in deze categorie zijn zeer divers waardoor het nuttig is om ze nog eens op te delen in subcategorieën.
Producenten
Deze bedrijven hebben operationele mijnen, verkopen uranium en genereren inkomsten. Producenten halen meteen voordeel uit stijgende prijzen aangezien ze hun product aan hogere prijzen kunnen verkopen. Producenten hebben vooral een operationeel risico: ze moeten ervoor zorgen dat hun mijnen goed gerund blijven: consistent en veilig grondstof kunnen ontginnen aan zo laag mogelijke kosten.
De bekendste producenten zijn Cameco en Kazatomprom.
Kazatomprom is de grootste producent van uranium ter wereld en levert al jaren uranium met een focus op lage kosten. Het bedrijf zou een aantrekkelijke investering kunnen zijn, ware het niet dat het en veel van zijn mijnen zich in Kazachstan bevinden. Dit voormalige Sovjetland komt steeds meer onder de invloed van Rusland en China te staan, en in het begin van 2022 waren er opstanden en geruchten over een staatsgreep, wat betekent dat het investeringsrisico voor ons te hoog is. (De ticker op de Engelse beurs is: KAP.IL).
Cameco is een Canadees bedrijf en is de grootste producent van uranium in de Westerse wereld. Het bedrijf bezit onder meer de grootste uraniummijn ter wereld, MacArthur, en heeft plannen om deze vanaf 2024 te heropstarten. Cameco is actief in verschillende landen, waaronder Canada, de Verenigde Staten en Australië.
Naast mijnbouw is Cameco ook actief in andere aspecten van de nucleaire sector, waaronder de conversie van ontgonnen uranium en de ontwikkeling van nieuwe technologieën voor de verrijking van uranium. Het bedrijf heeft bovendien een aandeel in Westinghouse, een bedrijf dat diensten levert aan nutsbedrijven met kerncentrales.

Cameco biedt een meer gediversifieerde investeringsmogelijkheid in de uraniumsector door zijn diverse bedrijfssegmenten. Het bedrijf is genoteerd aan de beurs in de VS onder de ticker CCJ en in Canada onder de ticker CCO.TO.
Ontwikkelaars
Ontwikkelaars zijn bedrijven die bezig zijn met de ontwikkeling van één of meerdere uraniumprojecten naar een productieve mijn. Wanneer een productieve mijn bereikt wordt, vallen deze bedrijven onder de categorie producenten. Een belangrijk aspect om in gedachten te houden bij deze bedrijven is dat ze momenteel geen inkomsten hebben, aangezien er nog geen productie plaatsvindt.
Sommige bedrijven in deze categorie waren vroeger producenten, maar hebben hun mijn stopgezet vanwege lage prijzen die onvoldoende rendabel waren om te produceren.
De meeste ontwikkelaars beschikken over uitgebreide informatie over de uraniumreserves in de grond en willen door middel van boringen en studies bepalen hoe groot deze reserves zijn en of de locatie economisch haalbaar is als productieve mijn.
Houdt er rekening mee dat investeringen in deze categorie meer risico met zich meebrengen dan investeringen in producenten. Er is altijd een kans dat een project nooit zal uitgroeien tot een operationele mijn, en zelfs als dat wel gebeurt, kan dit nog steeds veel tijd vergen.
Enkele bekende voorbeelden uit deze groep:
- Paladin Energy is eigenaar van de buiten gebruik zijnde Langer Heinrich mijn in Namibië, die in 2024 herstart zal worden. Het bedrijf voert hiervoor de nodige werkzaamheden uit. Naast deze mijn heeft het ook exploratieprojecten in Australië en Canada. De waardering en verwachtingen rond het aandeel draaien voornamelijk om de mijn in Namibië.
- Uranium Energy beschikt over een uitgebreide portefeuille aan uraniumprojecten, waaronder fysiek uranium in opslag. Het bedrijf heeft recentelijk aangekondigd een contract te hebben binnengehaald voor de verkoop van uranium aan de US Department of Energy (DOE). Hierdoor verkoopt het bedrijf uranium tegen hoger dan de marktprijs. De projecten van het bedrijf bevinden zich voornamelijk in de Verenigde Staten en Canada en werden in het vorige decennium aangekocht tijdens een periode van dalende prijzen. Dit getuigt van duidelijke visie van het management. Verschillende projecten beschikken over de noodzakelijke vergunningen, wat betekent dat ze snel kunnen worden omgezet in mijn- en infrastructuurprojecten. Er zijn verschillende opties voor het bedrijf, zoals joint ventures, verkoop van projecten of verdere ontwikkeling van projecten.
- Denison Mines is de grootste aandeelhouder (95%) van het Wheeler River project, dat bestaat uit verschillende zones met hoge concentraties uranium in de bodem. Een zone kan worden ontgonnen via In-Situ Recovery (ISR), een milieuvriendelijke en kostenefficiënte methode waarbij uranium uit de grond wordt gehaald door middel van een vloeibare oplossing en niet via grote graafwerken. Naast het Wheeler River project beschikt Denison Mines over verschillende andere projecten en bezit het bedrijf 22,5% van de McClean Lake mill, een industriële site waar uranium wordt verwerkt uit erts.

- Nexgen Energy draait volledig om het Arrow project. Dit is het grootste deposit in de ontwikkelingsfase in Canada. Het omvat meer dan 230 miljoen pond uranium. Het project kreeg zijn naam omdat de concentratie van uranium in de grond een vorm van een pijl heeft dat recht naar beneden wijst. Door deze concentratie is de verwachting uit studies dat de mijn relatief goedkoop kan gebouwd worden en dat zou ook het geval zijn voor de toekomstige productiekosten. (USA Ticker: NXE, Canada ticker: NXE.TO.
- Boss Energy staat gekend voor het Honeymoon project. Dit is een mijn in Australië waar de operaties in 2013 werd stopgezet door de dalende prijs. De mijn werkt ook met ISR waardoor er lagere productie kosten zijn. Dit gaat over een kleiner project in vergelijking met bvb Arrow (Nexgen) of Wheeler River (Denison), maar dat is niet per se nadelig. Door de relatieve kleinschaligheid zou het sneller opgestart kunnen worden wanneer de marktsituatie gunstig is. Net zoals bij Paladin moet Boss Energy nog aanpassingswerken doen om de mijn productieklaar te maken.
Explorers
Deze derde categorie bedrijven staat bekend om de grootste risico’s. Ze zijn alleen gericht op exploratie en prospectie en zoeken op basis van geologische gegevens, vaak in de buurt van bestaande mijnen, naar grote hoeveelheden uranium. Als ze succesvol zijn, kunnen deze bedrijven grote rendementen opleveren, maar helaas is dat meestal niet het geval. Veel van deze bedrijven gaan failliet of moeten hun aandeelhouders regelmatig verwateren omdat er geen inkomsten zijn en exploratie kostbare uitgaven vergt. We raden het investeringen in deze categorie af omdat ze uiterst speculatief zijn.
Veel producenten en ontwikkelaars hebben ook exploratieprojecten in hun portfolio. Voorlopig worden deze projecten op de lange baan geschoven omdat de marktomstandigheden momenteel niet gunstig genoeg zijn voor investering.
Varia: Project generator / Royalty
Naast producenten, ontwikkelaars en explorers zijn er nog twee andere soorten bedrijven die we vaak zien binnen de mijnbouw-industrie: projectgeneratoren en royaltybedrijven. Deze zijn minder talrijk en minder bekend bij het grote publiek. Hun unieke businessmodel maakt ze echter een interessante aanvulling op een gediversifieerde (uranium-)portfolio.
Projectgeneratoren zijn bedrijven die gronden (projecten) verwerven waar er potentieel veel van de gezochte grondstof in de grond aanwezig is. Dit zijn gronden die liggen op een gekende geologische trend, vaak niet ver van bestaande mijnen. Projectgeneratoren verwerven deze projecten wanneer er weinig interesse is op de markt, en kunnen daardoor aantrekkelijke prijzen krijgen. Wanneer het sentiment in de markt verbetert, stijgt de interesse om nieuwe projecten op te starten, en bevindt de projectgenerator zich in een gunstige positie omdat hij de gronden bezit waarin anderen geïnteresseerd zijn.
Projectgeneratoren werken vaak met joint-ventures, waarin ze een minderheidsparticipatie hebben. Wanneer een ander bedrijf geïnteresseerd is in het ontwikkelen van een project, richten ze samen een gemeenschappelijk bedrijf op (de joint-venture). Hierbij is projectgenerator meestal een kleinere aandeelhouder, terwijl het andere bedrijf de optie heeft om een groter deel van het project te verwerven door middel van geldbetalingen of exploratie-werkzaamheden uit te voeren op het project.
Het voordeel voor de projectgenerator is dat het project verder wordt ontwikkeld door de investeringen van de joint-venture-partner. De projectgenerator moet zelf geen operationele werken financieren.
In de uranium-sector zijn er naar onze kennis geen puur projectgeneratoren. Uranium Energy (genoemd bij de ontwikkelaars) werkt deels volgens dit model, en er is ook Skyharbour Resources (Canada-ticker: SYH.V), die een combinatie is tussen een projectgenerator en een exploratiebedrijf (met dus meer risico).
Daarnaast is er ook nog het royalty business model. Mijnbedrijven hebben geld nodig voor investeringen in hun bedrijf, zoals het uitbreiden of bouwen van een mijn. Aangezien mijnbedrijven een risicovolle business is, moeten ze hoge rentes betalen aan banken voor lenen van geld. Royaltybedrijven bieden een alternatieve financieringsbron voor deze mijnbedrijven. Zij financieren de mijnbedrijven vooraf voor een bepaald bedrag, waarmee de mijnbedrijven hun infrastructuur kunnen opbouwen. Hiertegenover staat het mijnbedrijf een royalty af.
Een royalty is het best te begrijpen als een percentage van de toekomstige productie of winst van het mijnbedrijf, dat zij voor eeuwig terugbetalen aan het royaltybedrijf. Het royaltybedrijf betaalt een vast bedrag aan het mijnbedrijf, en als tegenprestatie krijgt het royaltybedrijf een percentage van de toekomstige winst.

Er zijn verschillende voordelen voor het royaltybedrijf verbonden aan dit model. Zij hebben weinig of geen operationele kosten omdat ze geen mijn hoeven uit te baten. Bij de sluiting van de deal weten ze hoeveel grondstoffen er aanwezig zijn in het project. Als het mijnbedrijf succesvol is en extra grondstoffen ontdekt, dan krijgt het royaltybedrijf een percentage van een hoger bedrag. Als het mijnbedrijf failliet gaat, blijft de royalty geldig op het project of gebied. De wet bepaalt dat royalties zijn gebonden aan gronden en niet aan bedrijven. Indien de operator niet succesvol is, gaat de royalty niet verloren en wordt deze overgenomen door de nieuwe eigenaar van het project. Hierdoor gaat er wel veel tijd verloren, omdat er niet geproduceerd wordt.
De nadelen van royaltybedrijven zijn dat zij vooraf moeten investeren en soms erg lang moeten wachten op de terugbetaling van hun investering. Soms wordt een project nooit ontwikkeld en zijn er geen inkomsten van de royalties.
Binnen de uraniumsector is er slechts één bedrijf dat volgens een uniek businessmodel werkt: Uranium Royalty Corp (UROY op de US beurs en URC.V op de Canadese beurs). Dit bedrijf bezit 15 verschillende royalties, waarvan er momenteel slechts één in productie is: Ciger Lake van Cameco. Twee andere projecten, McArthur van Cameco en Langer Heinrich van Paladin, bevinden zich op dit moment in de fase van herstart en zullen waarschijnlijk tussen 2024 en 2025 bijdragen aan de inkomsten van Uranium Royalty Corp. Dit zal een grote impact hebben op hun omzet.

Naast deze royalties, heeft Uranium Royalty Corp ook een aandeel van ongeveer 3,8% in Yellow Cake Plc, wat hen directe blootstelling geeft aan de uraniumprijs. De grootste aandeelhouder van Uranium Royalty Corp is Uranium Energy (UEC) met 15%.
Beleggen in de infrastructuur of technologie van de sector
Een andere, minder voor de hand liggende manier om te investeren in de uraniumsector is door bedrijven te steunen die de nodige infrastructuur of technologie zullen leveren voor de toekomstige productie.
Hoewel dit onderwerp vaak besproken wordt in het publieke debat, is het vanuit beleggingsperspectief nog niet heel aantrekkelijk. Het is immers moeilijk te voorspellen welke technologie in de toekomst het meest efficiënt zal blijken te zijn, laat staan welk bedrijf er het best op zal inspelen. Desalniettemin is het belangrijk deze ontwikkelingen in de gaten te houden, zodat we op tijd potentieel interessante beleggingen kunnen ontdekken.
Er zijn twee technologieën die regelmatig in het nieuws komen: small modular reactors (SMR’s) en laser enrichment. SMR’s zijn kleinere kernreactoren die sneller en gemakkelijker te bouwen zijn dan de huidige, grotere kernreactoren. Ze vereisen minder startkapitaal en zouden minder weerstand ondervinden van lokale bewoners. Bedrijven die hierbij vaak genoemd worden, zijn GE Hitachi en Nuscale.
Laser enrichment is een nieuwe technologie waarmee uranium op veel lagere kosten verrijkt kan worden. Het grootste nadeel van deze technologie is dat het ook gebruikt zou kunnen worden voor de verrijking van uranium voor kernwapens. Het meest besproken bedrijf in dit segment is GLE (Global Laser Enrichment), een joint-venture tussen Silex Systems Limited (51%) en Cameco Corporation (49%).
Dit was het tweede artikel uit een reeks van drie over beleggen in uranium. Binnenkort publiceren we ook Uranium deel 3: Onze eigen uranium ETF.
Wie ondertussen geen genoeg kan krijgen van de uranium sector en haar opportuniteiten kunnen we volgende 2 afleveringen van de MacroVoices podcast aanraden (Engelstalig):
- MacroVoices #355 Mark Nelson: Understanding all things nuclear – Interview met een nucleair ingenieur Mark Nelson. Het is een zeer breed gesprek over de huidige staat van de nucleaire sector, de pro’s en contra’s, de perceptieproblemen, de echte problemen en beloftevolle toekomstige technologieën in de sector.
- MacroVoices #356 Justin Huhn: Investing in all things nuclear – Interview met Justin Huhn, auteur van beleggingsblad Uranium Insider, over alle mogelijke manieren hoe je kan beleggen in de uranium sector. De nieuwsbrief van Uranium Insider gaat zeer diep in detail en wordt vaak getipt als het beste beleggingsmagazine in deze niche sector. Ook op Twitter kan je hem volgen om meer kennis over de sector op te doen.